S.V.O. nog steeds ongeslagen
Afgelopen zaterdag, 10.00 uur, voordat onze scheidsrechter floot voor de aftrap, stonden onze meiden samen met IJsselmeervogels in een mooie kring om een statement te maken tegen de hele racisme discussie. Een goed voorbeeld van de meiden. Top gedaan, ook de meiden van IJsselmeervogels.
En toen begon de wedstrijd dan echt. Voor ons het eerste echte kracht meetpunt. En later bleek dat we ook aan elkaar gewaagd waren.
We begonnen de wedstrijd met Caithlyn in het doel. De verdediging bestond uit Fenna en Tessa, met Senna ervoor. Op het middenveld Fleur, Hind en Dani. En voorin Tess. Zoë en Evelien begonnen in de wissel.
In het begin ging de wedstrijd redelijk gelijk op, waarbij wij de betere kansen kregen. Maar dit was een wisselwerking. Zo hadden we 2x de kans op de openingstreffer terwijl aan de andere kant de bal een keer snoeihard op de paal belandde. Maar voor de eerste 2 kwartieren waren we toch wel de bovenliggende partij. IJsselmeervogels is wel een team wat goed op elkaar ingespeeld is en qua voetbal ze echt al op een hoog niveau zitten. Wij wisselde dit af met goed combinatie voetbal en heel veel strijd.
Helaas was het na een redding van Caithlyn toch de spits van de ‘Vogels’ de in de rebound de bal tegen het net werkte, 0-1.
Maar hoe sterk kun je zijn, als je na zo’n domper je rug kan rechten en de wedstrijd naar je toe kan halen. Na een voorzet van Dani, kon Tess scoren en was daarmee de stand gelijk getrokken. Dit was gelijk ook de ruststand.
Nadat we wat hadden door gewisseld, Zoë en Evelien in de verdediging en Tess in het doel, kregen we via het middelveld van Hind, Fleur en Senna soms wel wat meer grip in de duels. Heel af en toe kwamen we eruit over de zijkanten. Uiteindelijk belandde de bal voor de voeten van Senna die met een droge knal de bal in de hoek kreeg, 2-1 voorsprong.
Hiermee was het 3e kwart ten einde. Een resultaat was haalbaar, we voelden het aan alles. En de bloeddruk van sommige mensen langs de lijn steeg naar een hoogtepunt.
De taak voor het laatste gedeelte vanuit de leider Niels, was duidelijk. Blijf scherp, werk voor iedere meter en vecht voor iedere bal.
Het laatste kwart brak aan en we waren nog geen 2 minuten onderweg en de bal kwam voor de voeten van de spits van de tegenstander. Die schoot de bal richting het doel, die volgens sommige supporters naast zou zijn gegaan. Echter stond er een speelster van IJsselmeervogels in de baan van het schot, die de bal van richting veranderde, 2-2. Wat een enorme domper, maar op basis van de 2e helft misschien wel verdiend.
Het laatste fluitsignaal klonk… meiden wat een prachtige prestatie. De tegenstander voelde zich bestolen, maar we hebben geknokt voor ieder punt en dit voelt als een overwinning. Als we kijken naar waar we zijn begonnen in september, zijn we als team enorm gegroeid. En dit voelt als een prestatie van wereldformaat. Gefeliciteerd dames.
En nu, bijna 36 uur na de wedstrijd, is mijn hartslag, mijn bloeddruk, mijn spanning al voor het grootste gedeelte afgenomen. Maar het gevoel van trots overheerst! Trots… op eenieder van jullie.
Groeten, een trotse supporter onder hoogspanning