De derde ronde van de competitie is bij VSC in Utrecht. En dus sportief als het team is, op de fiets ernaartoe. Net als vroeger! Warm gefietst (wind tegen) direct de kleedkamer in want we speelden weer de eerste 4 wedstrijden. Da’s altijd gunstig want dan hebben we de beste plek in de kantine voor de 3e helft die we geheid gaan winnen. Een zekerheidje voor zo’n avond!
Eenmaal op het veld was het toch fris. Een straffe koude wind maakte het niet al te aangenaam. We moesten het deze avond doen zonder onze topscorer Lisette en ook onze zoef-zoef Josephien was er niet. Gelukkig konden we ook dit keer een beroep doen op Conny voor tussen de palen. Maar die had de dag ervoor een misstap gemaakt en speelde maar op 1 ‘pootje’. Lopen en uitschieten was mogelijk een probleem. Maar met slechts 2 wissels en een halve kracht zouden we het ook wel redden. Dachten we.
De coach had dit keer in overleg met het team, want zo gaat dat, gekozen voor een nieuwe opstelling. Wat van Gaal kan, kunnen wij ook. Geen 1-3-3 maar ½ – 4-2 tegen de sterkere teams.
De eerste pot tegen Sporting ’70 verliep niet echt slecht. De opstelling en tactiek werkten redelijk tegen dit team met een paar speelsters die zo bij SVOK-1 mee zouden kunnen doen. De 1-0 voor Sporting ’70 viel al snel. De bal kwam tussen het geblesseerde been van Conny en de paal en ging pardoes het doel in. Daarna scoorde Sporting ’70 nog 2 maal. Een ingecalculeerd verlies van 3-0 op het wedstrijdbriefje van de scheids.
Hierna was het de beurt aan Faja Lobi. Die hadden we de vorige keer op 0-0 weten te houden. Ze waren wel weer sterker door betere voetbalsters maar de eerste grote kans was voor Eva die a la Arjan Robben een teenlengte te kort kwam om de score te openen. We hielden goed stand met Ilse (haar batterijen raken nooit op…), Cindy, Suus en Myrthe achterin. Gwen en Eva zorgden nog wel voor een paar aanvalspogingen maar het mocht niet lukken. Je kon wel zien dat de vrouwen van Faja Lobi eerder hadden gevoetbald. Ze waren net iets feller en slimmer. In de laatste minuut wist Faja Lobi nog met een lucky shot Conny te passeren. We waren weer dichtbij een puntje, maar helaas pindakaas, net niet.
Het hoogtepunt van de avond moest de wedstrijd tegen UVV worden. We zijn aan elkaar gewaagd. De eerste avond wonnen we nipt met 1-0 en de vorige keer speelden we ze mede door een hattrick van Lisette met 5-0 van de mat. Wat zou het worden dit keer?
De wedstrijd golfde heen en weer. UVV bood duidelijk meer weerstand dan verwacht. Conny moest een aantal keer, al was het maar met 1 been, knap redding brengen. Sanneke (voor) en Annu (achter), beiden nog niet genoemd in dit verslag, droegen gedurende de hele avond ook hun steen(tje) bij. Suus begaf zich wat meer voorin. Tijdens een dood moment gebeurde er iets wat alleen bij de VR30+ kan. UVV had veel speelsters bij zich, die allemaal hun minuten moesten en mochten maken. Wat doe je dan als coach? Je wisselt gewoon je hele team behalve de keepster. Plots renden er 6 wissels het veld in en was het rood-wit voor ieders ogen. Daarna gingen er ook 6 moegestreden speelsters weer af. Ook een tactiek. Het zag er best komisch en hilarisch uit. De wedstrijd werd hervat maar er werd niet gescoord. Suus was er nog heel dicht bij maar werd met ‘grof’ geweld voor het doel ‘opzij’ gelopen. Of heet dat professioneel? Reactie van de tegenstander: als het voetballend niet lukt, dan maar je gewicht in de strijd gooien. Ook Cindy was hier al eerder tijdens de wedstrijd slachtoffer van. Een beetje dizzy moest zij het veld verlaten.
Als laatste de wedstrijd tegen gastheer VSC. Vanaf de aftrap werd het gelijk 1-0 voor VSC. We waren blijkbaar nog niet helemaal bekomen van de strijd tegen UVV. Niet kort daarna een vloeiende aanval van VSC. Geen schijn van kans tegen dit soort tegenstanders en het was al 2-0. De coach krabte zich wat achter de oren. Als dit maar goed gaat. Maar het team pakte het daarna goed op en wist de 2-0 te consolideren (even een moeilijk woord erin). Toch werd het nog 3-0 voor VSC. Als allerlaatste ging Eva nog met de bal aan de haal. Haar solo wist ze net niet te bekronen met een doelpuntje voor VR30+. En dus moesten we deze avond zonder doelpunten afsluiten. Die lieten we zoals later in de kantine bleek aan het Nederlands Vrouwenteam dat Cyprus vermorzelde met 12-0.
Al met al een leuke avond. De 1-4-2 voldoet goed. We combineren beter (training?). Nu nog wat alerter zijn, elkaar strakker inpassen en de schouders zijn er niet voor niks…
En? We blijven enthousiast en komen lachend van het veld. Is een cliché maar wel het meest belangrijk.
De andere 4 teams moesten nog een wedstrijdje, maar wij konden douchen en Eef zocht in de kantine naar de beste plek voor de 3e helft. Het was weer gezellig. Alleen jammer dat ze maar 3 flesjes droge witte wijn hadden en een fles zure rosé. Maar het bier en de cola smaakten weer goed. Net als de minisnacks. En zo werd het 00:15 toen de barman vond dat we maar eens naar huis moesten. De rest was al weg. Met de wind in de rug terug naar Bunnik en Odijk. We hadden weer een leuke avond. De volgende is onze thuisavond. Niet in Bunnik maar in Odijk 22 april, 20:00 uur. Kom kijken en doe mee met onze 3e helft!
Eef